Van Colonia del Sacramento in het iets meer dan twee uur met de bus naar Montevideo. Aan het einde van de middag stap ik uit bij busstation Tres Cruces. Helaas is dit nog niet in de oude stad. Dat ligt nog drie kilometer verder. Joël, die naast mij zat tijdens de reis, wijst mij waar ik een stadsbus kan nemen. Ik rijd verder de stad in. Het meisje naast mij laat op haar telefoon zien waar ik er uit moet. Zij verlaat de bus al eerder. Een oudere mevrouw achter mij tikt op mijn schouders. Ik geef wel een seintje, denk ik te begrijpen. Even later gebaart ze dat ik bij de volgende halte uit moet stappen. Ik sta praktisch voor mijn hotel. Het centrum van Montevideo is compact en vol Spaanse historie. Mooie pleinen met standbeelden van de helden en fraai gedecoreerde gebouwen. Ik wandel door de stad. Ik dwaal tussen de markthallen door, langs het theater en de kathedraal. Zaterdagavond is er een Tango festival op het plein met live muziek. Op zondag slenter ik over de antiek- en rommelmarkt. De stad heeft zijn goede kanten, maar kent ook de problemen van een hoofdstad: bedelaars, zwervers, graffiti en vervallen panden. Niet alle straten lijken mij even geschikt als het donker is. Om de buitenwijken te bekijken huur ik een mountainbike. Op de fiets rijd ik langs de kilometers lange boulevard. Kinderen spelen op het strand en vissers hopen op een goede vangst. Ik sluit mijn bezoek aan Montevideo af met een voorstelling in het prachtige 19de eeuwse neo-klassieke Teatro Solis. Hoewel ik weinig versta van het toneelstuk, is het een prachtige ambiance om te zijn. Vandaag ben ik met de boot terug gekeerd naar Buenos Aires. Waarschijnlijk bezoeken nog maar weinig toeristen het land. Waar je normaliter overal Nederlanders tegen komt in de wereld, heb ik in Uruguay geen woord Nederlands gehoord. Sterker nog ik heb maar één Australische toerist ontmoet (buiten de Argentijnse en Braziliaanse bezoekers dan). Ik heb genoten van Uruguay.

Bienvenidos amigos, hoy estoy en Colonia de Sacramento en Uruguay! En voor wie geen Spaans spreekt: ik ben in Uruguay in het Unesco stadje Colonia de Sacramento. In 1680 stichtte de Portugezen hier een vestingplaats aan de brede Plata riviermond. Recht tegenover het Spaanse Buenos Aires. Tussen de twee grootmachten is veel strijd geleverd en Colonia wisselde regelmatig van nationaliteit. Uiteindelijk bleef het in Spaanse handen. De historie is nog goed te zien in de oude stad. De basiliek is de oudste van het land, typische Spaanse huizen en pleinen. De straten zijn geplaveid met kinderkopjes. Er hangt een heerlijke sfeer. Gisteren ben ik aangekomen in Buenos Aires en heb ik de boot de Plata rivier overgestoken. Vanmiddag ga ik met de lokale bus naar Montevideo. De hoofdstad van Uruguay. Hasta luego!

Een reisverslag is een leuke herinnering om nog een terug te kijken op een reis. Het geeft een beeld hoe de reis verlopen is. Heerlijk om hier nog eens in terug te bladeren. In zo'n verslag staan vaak ook de kleinere details, die anders verloren gaan. Het foutje van de ober, de verkeerde weg die ingeslagen was of dat onmogelijke bed om in te slapen. In de afgelopen jaren heb ik veel reisavonturen vastgelegd in een reisverslag. In totaal zijn er al meer dan 1.000 dagen beschreven. 1.000 belevenissen, 1.000 keer dineren en 1.000 overnachtingen. Geniet van de reisavonturen op www.reisavonturen.eu.

Een weekendje Belfast, hoe kom je daar op?, hoor ik een collega nog zeggen. Heb je alle steden al gehad? Natuurlijk is dit voor een deel waar, maar het onbekende van Belfast trok. Wat wist ik nu eigenlijk van de Noord Ierse hoofdstad? Veel verder dan de rellen en de IRA eind vorige eeuw wist ik niet. Ik kan nog net de nummers Sunday Bloody Sunday en Where the streets have no name van U2 meezingen. Maar wat er precies gebeurd is en waarom? Het centrum van de stad Belfast is niet al te groot. Brede winkelstraten in een wandelgebied rond de City Hall. Langs de rivier liggen moderne appartementen rond de dokken waar vroeger grote zeeschepen gebouwd werden. Ook de Tatinic werd op een werf in Belfast gebouwd. In het experience center wordt de bouw, de reis en het vergaan weergegeven. Niets in het centrum herinnert aan de religieuze rellen. In de westelijke arbeiderswijken is dit wel anders. Een ruim zes meter hoge muur scheidt de katholieke en protestantse wijk. Ogenschijnlijk dezelfde type rijtjeshuizen met rode bakstenen. Niets is minder wasr. Aan de ene kant van de muur streeft men naar aansluiting bij het overwegend katholieke Ierland. De andere wijk laat door middel van Britse vlaggen aan de huizen duidelijk zien de huidige situatie te willen handhaven. De poort tussen de wijken wordt iedere avond afgesloten. Net voordat ik door de poort ga, zegt een gids van een Belgische reisgroep mij gedag. Als hij hoort dat ik uit Nederland kom zegt hij dat alle ellende met onze Willem van Oranje begonnen is. Hoewel de andere zijde van de muur hem als held omarmt, verontschuldig mij lachend. De afkeer bestaat nog altijd.

Net als van de andere reizen is ook van de Griekenland reis het reisverslag op http://www.reisavonturen.eu verschenen. Het verslag beschrijft de reis door Antiek Griekenland, langs onder andere de plaatsen Meteora, Delphi, Olympia en Athene. Ook een selectie van de foto's staat online. Je kunt de foto's vinden op http://www.veeronline.nl/griekenland.php. (Voor het reisverslag is een logincode vereist. De code is beschikbaar gesteld aan de volgers van de website)

Na twee weken Griekenland komt de Akropolis in zicht. De 156 meter hoge tafelberg met daarop de restanten van het Parthenon, de bekendste tempel uit 448 voor Christus. Met het bezoek aan de Akropolis komt ook een einde aan de reis door Griekenland. Morgen is de vlucht weer naar huis. Het was een mooie ervaring om alle hoogtepunten van de Griekse oudheid aan te doen. Samengevat een geweldige reis.

In de verte zie ik de eerst huizen van Nafplio liggen. Op de top van de rots ligt het kasteel. Doordat ik geen kaart van de omgeving heb, moet ik iedere keer de route op mijn telefoon bekijken. Met de navigatie check ik waar ik precies ben. Zo lukt het redelijk om de route te vinden. Één keer gaat het mis. Ik sla een weg in op weg naar het klooster. Pas als de weg dood loopt kom ik er achter dat ik een weg verder had moeten hebben. Er zit niets anders op dan terug te lopen naar het begin van de weg. Wanneer ik mij om draai zie ik dat de lucht aan het betrekken is. Donkere wolken hangen boven Tolo. Ik denk zelfs een donder te horen. Waar ik nu loop is geen fijne plek om te lopen tijdens een onweersbui. Het lijkt er op dat de bui langs trekt en niet over mij heen komt. Ik besluit de route naar het kasteel te vervolgen. Na vier uur wandelen zie ik het Palamidi kasteel van Nafplio voor mij opduiken. Het kasteel behoort tot een van de grootste burchten ven Griekenland. In totaal zijn er acht bastions. Ieder bastion kan zelfstandig verdedigd worden, mochten delen van het complex veroverd worden. Veel heeft dit niet geholpen. De Turken belegerden de burcht en kregen het binnen een week geheel in handen. Het uitzicht vanaf de kasteelmuur op de lager gelegen stad is schitterend. Ik ben het kasteel met de wandeling binnengekomen via de auto route. Veel toeristen volgen echter de ruim negenhonderd traptreden vanuit het centrum van Nafplio naar de burcht. Ik neem deze uitgang en daal via de trap naar de stad. Bij het dalen merk ik dat ik moe begin te worden. Ik heb ook geen water meer. Alles is al op. Een Zwitsers stel biedt wat water aan. Uiteindelijk sta ik rond één uur in Nafplio. Ik koop eerst een fles water en cola. Hier knap ik van op. Ik loop het schiereiland op. Ook hier liggen verdedigingswerken. Voor de kust ligt een burcht op een eiland. Vanuit dit kasteel kon de haven beschermd worden. Met een ketting kon men vroeger vanuit het kasteel de vaargeul afsluiten. Het centrum van Nafplio is geplaveid met wit marmeren stenen. Dit geeft het plein en park extra allure. Ik wandel door de straatjes en over het plein. Ik ga op zoek naar het busstation. Met de bus reis ik terug naar Tolo.

De oude Byzantijnse stad Mystras wordt ook wel het Florence van Griekenland genoemd. In 1249 bouwde kruisridder Villehardouin een vesting op een ruim 600 meter hoge rotspunt. Inwoners van het nabijgelegen Sparta vestigden zich aan de voet van de rots en konden rekenen op zijn bescherming. De Byzantijnen dwongen Villehardouin de nieuw gevormde stad af te staan. Mystras groeide daarna uit tot Byzantijnse stad. De stad werd uitgebreid met kerken, kloosters en paleizen. In de eeuwen die volgden namen de Turken het bestuur over in de stad, daarna de Venetianen en in 1715 weer de Turken. Tijdens de Griekse vrijheidsoorlog in 1770 werd de stad in opdracht van de Turken verwoest en platgebrand. Veel inwoners vluchten naar het nieuwe Sparta. Mystras veranderde in een spookstad. Aan het einde van de ochtend komen we aan bij Mystras. Iedereen kan op eigen gelegenheid door de stad dwalen. Ik stap uit bij de boven ingang. Daarvandaan start een klim naar het kasteel, de oorspronkelijke vesting van Villehardouin. Het is vandaag iets minder warm dan de voorgaande dagen, maar ik merk de inspanning goed. Vanaf het kasteel heb ik uitzicht op de lager gelegen oude stad Mystras. Ik zie verschillende klooster en kerken liggen. Ik dwaal door de burcht en loop over de restanten van de oude kasteelmuren. Heel veel tijd voor het kasteel heb ik niet. Ik moet om half twee weer bij de beneden uitgang zijn. In de tussentijd wil ik ook de kloosters en de paleizen bekijken. Ik verlaat het kasteel en daal weer af naar de boven ingang. Daarvandaan vervolg ik mijn afdeling door Mystras. Als eerste kom ik de Agia Sophia kerk tegen. Via de restanten van de Nicolaas kerk kom ik bij het Despotenpaleis. Dit was de plek waarvandaan de Byzantijnse leiders de stad bestuurden. Het paleis wordt gerenoveerd en is niet te bezichtigen. Ik passeer de Monemvasia gate, de doorgang tussen de boven- en benedenstad. Wanneer ik het Pantanassa klooster nader, word ik omgeven door een kleurrijke bloemenpracht. Dit is het enige bewoonbare klooster. Enkele nonnen verblijven hier. Zij onderhouden de tuin rond het klooster. De kerk bij het klooster is schitterend. Het plafond is geheel voorzien van muurschilderingen uit het leven van Jezus. Buiten de kerk ontmoeten we een oude non. Ik versta niet wat zij wil zeggen en zij begrijpt mij niet. Ze wenkt naar een kamer. Ze haalt een schaal met snoepjes tevoorschijn. Ik bedank haar hartelijk. Via de stenen trap kom ik uit bij het Perivieptos klooster. Dit klooster is gedeeltelijk uit de rotsen gehouwen. De ligging is prachtig. Ik heb nog twee gebouwen die ik wil zien in Mystras. De eerste is de Metropolis kerk. Deze kerk is de oudste kerk van Mystras. Als laatste bezoek ik het Vrontochion klooster. Dit klooster ligt wat uit de slinger. Het blijkt te bestaan uit een tweetal kerkgebouwen. De Agioi Theodorioi, de kerk met de grootste koepel van Mystras en de Afentiko kerk rijk gevuld met fresco’s. Om klokslag half twee loop ik de poort uit van Mystras. Ondanks de beperkte tijd heb ik toch alle bouwwerken kunnen bekijken.

In Olympia, het oude heiligdom van Zeus, werd iedere vier jaar de spelen gehouden. Uit alle windstreken van het Griekse rijk kwamen sporters bijeen in Olympia. 1200 jaar lang werden hier iedere vier jaar de spelen georganiseerd. Naast het stadion waren er trainingsruimtes, onderkomens en tempels. De oudste tempel was de tempel van Hera. Hier brandde het vuur altijd. Tegenwoordig wordt bij de moderne Olympische spelen het vuur ook bij deze tempel ontstoken. De belangrijkste tempel was de tempel van Zeus. Na 293 spelen, kwam er in 394 na Christus een einde aan de spelen in Olympia. De spelen zouden heidens zijn. De tempels werden verwoest en door aardbevingen en overstromingen bedolven. Pas in 1875 werd Olympia herontdekt en begonnen de opgravingen. In 1896 werden weer Olympische spelen georganiseerd. Dit keer niet in Olympia, maar iedere vier jaar in een ander land en stad. Athene was de gastheer voor de eerste moderne spelen. (Op de foto: het oude stadion van Olympia)

Op een uurtje rijden van Delphi ligt het klooster van Osios Loukas. Dit klooster wordt door velen gezien als het mooiste Byzantijnse bouwwerk van Griekenland. Osios Loukás betekent de gelukzalige Loukas. Loukas besloot in 940 tot bezinning te komen en om als kluizenaar verder te leven. Samen met andere monniken stichtte hij het klooster. Na zijn dood werd de kloosterkerk over zijn graf gebouwd. Naar het schijnt ligt Loukas in de cryte begraven, maar zeker weet men het niet. Het Katholikon, de grootste en bekendste kerk, werd honderd jaar na de dood van Loukas tegen de eerste Mariakerk aangebouwd. De kerk werd voorzien van prachtige fresco’s en muurschilderingen, die de verschillende fasen uit het leven van Jezus uitbeelden. De kerken, de crypte en het kloostercomplex zijn prachtig om te zien. Het is een genot om over het terrein te dwalen.

De prachtige fresco' s in het Katholikon in het klooster van Osios Loukas

Het Orakel van Delphi was een zeer belangrijk en gerespecteerd orakel, gewijd aan de God Apollo. Duizenden mensen begaven zich naar Delphi om het orakel raad te vragen. Zo hielpen de goden bij lastige beslissingen. Apollo was de God van het licht en zou toch altijd raad moeten weten. Tegenwoordig trekken nog altijd veel mensen naar Delphi. Nu zijn het geen pelgrims meer, maar duizenden toeristen. Op de plaats waar ooit vanuit de tempel van Apollo het orakel sprak, staan nu alleen nog de restanten van wat ooit de tempel was. Wat als het orakel nog een keer zou spreken. Welke vraag zou je dan moeten stellen?

De restanten van het theater en daarachter de tempel van Apollo. In de tempel sprak het orakel.

Het is alweer drie jaar geleden dat ik, samen met vrienden, tijden de reis van Amsterdam naar Tokyo Meteora aan deed. Monniken bouwden in de veertiende eeuw kloosters op de honderden meters hoge rotspilaren net buiten de stad Kalampaka. De rosten waren zo gevormd door wind en erosie. Het kostte de monniken soms tientallen jaren om alle materialen voor het klooster naar boven te hijsen. Ooit waren er vierentwintig klooster in het berggebied. Door plunderingen en verwoestingen zijn er nu nog zes over. De monniken bouwden de klooster op deze plaats om tot rust te komen en om dichter bij God te leven. Hoe anders is het heden ten dage. De kloosters van Meteora zijn op de Akropolis in Athene na, de meeste bezochte trekpleister van Griekenland. Wanneer ik bij het Great Meteoron klooster, het grootste complex, aan kom, zie ik al tientallen bussen staan. Vooral de kapel van het klooster is indrukwekkend. De kleine ruimte is volledig voorzien met fresco’s en muurschilderingen. De vergulde iconostase toont de fresco’s van Maria met kind en Johannes de Doper. Jammerlijk genoeg gaat deze bijzonder atmosfeer wat verloren door de tientallen, voornamelijk Aziatische toeristen in de kleine ruimte. Iedereen wringt zich door het kerkje om een glimp van de pracht op de vangen. Het Roussanou klooster, een paar honderd meter verderop, is veel kleiner dan het Great Meteoron klooster. Via een dalende trap kom ik bij het klooster. Ook hier vormt de kleine kapel het hoogtepunt. Wat is dit mooi en wat liggen deze kloosters op een bijzondere plaats. Ik vind het geheel niet erg om hier opnieuw te zijn, zeker niet omdat ik drie jaar geleden alleen het klooster van the Holy Trinity bezocht heb. Misschien kom ik nog eens terug voor de overige drie kloosters?

Vandaag rijd ik Thessaloniki binnen. De tweede stad van Griekenland. Links en rechts staan, tussen de gewone flats, oude herenhuizen. Sommige vervallen, anderen gerestaureerd. Terwijl ik naar het straatbeeld kijk, reken ik uit hoeveel jaar geleden ik deze stad ook bezocht heb. Ik was toen met vrienden met de trein op doorreis van Athene naar Istanbul. In Thessaloniki had ik een overstap van enkele uren. Genoeg om even naar het centrum en de boulevard te lopen. De witte toren, ooit onderdeel van de ommuurde oude binnenstad, bood toen vooral beschutting om in de schaduw te rusten. Vandaag beleef ik de stad opnieuw. Het is zaterdagochtend en vanaf de top van de witte toren zie ik hoe de stad langzaam tot leven komt. Tijdens de grote brand van 1917 is drie kwart van het oude centrum verwoest. De stad kent nu een overzichtelijk stratenpatroon met gevarieerde winkelstraten. De Agiou Dimitriou kerk, gesticht in de 5de eeuw, staat hier fier tussenin. De grootste kerk van stad herbergt het lichaam van de martelaar van Thessaloniki,  de heilige Demetrios. Aan de rand van het centrum ligt de gezellige wijk Ladadika. In een van de smalle straatjes bestel ik een bier. Vanaf het terras concludeer ik dat de stad meer te bieden heeft dan ik 27 jaar geleden dacht. Mijn rondreis door Griekenland is begonnen.