Toegegeven, je moet goed kijken, maar het zand op Pink Beach is inderdaad een klein beetje roze. Vooral op het natte gedeelte. Doordat kleine stukjes rood koraal zich mengen met het zand, ontstaat een roze gloed. Ook zonder de gloed is het strand al een prachtige locatie op te vertoeven. In zee ligt ook koraal, maar de flinke stroming maakte het lastiger om hier stil boven te blijven hangen. Eerder dan gebruikelijk ben ik het water weer uitgegaan.

Het eiland Komodo is de thuisbasis van de Komodo varanen. Met een ranger maken we een tocht over het eiland. Hij benadrukt bij elkaar te blijven. De varanen zijn niet ongevaarlijk. Op een open plaats liggen twee grote mannetjes varanen te rusten. De ranger neemt de camera en laat ons achter de varaan zitten. Een tweede ranger houdt de varaan in de gaten. Die lijkt het allemaal best te vinden. Overigens is de afstand tot de varaan nog wel vijf meter. De foto lijkt dichterbij .

Al vroeg loopt de wekker af. Buiten is het nog donker rond de boot. Met een klein bootje varen we naar het strandje. De volle maand geeft net voldoende licht om te zien waar we goed uit kunnen stappen. Ik begin aan de klim naar het uitkijkplatform. De bewolking trekt voor de maan. Ik gebruik mijn zaklantaarn om de treden te kunnen onderscheiden. 815 treden in totaal. Wanneer ik een half uurtje later boven kom zie ik het langzaam licht worden. Het uitzicht over het eiland Palau Padar is fantastisch. Helaas lukt het de zon niet om door de bewolking te komen voor een mooie zonsopgang.

Met de boot arriveren we in de middag bij het eiland Rinca. Net als op het naastgelegen eiland Komodo komen hier de grote Komodo veranen voor. Bij het bezoekerscentrum vertelt de gids dat een Komodo varaan wel tot drie meter lang kan worden. Wanneer ze bijten, brengen ze bacteriën over die hun prooi doden. We volgen de gids het oerwoud in. Een grote varaan ligt in de schaduw. Door de camouflage zie je hem bijna niet. Gisteren hebben varanen aangevallen. Bij de waterpoel wachten ze op zijn dood. Wanneer we bij de poel aankome moeten we stil zijn e bij elkaar blijven. Ik zie de buffel lijden en zes varanen liggen op de oever te wachten op hun maal.

Indonesië - Vandaag zijn we in Labuan Bajo, de stad waar we op de tweede dag ook waren omdat de vlucht gecanceld werd. We hebben een vrije dag in het Luwansa Beach Resort. Ik heb via internet een excursie geboekt naar de Rangko cave. Een grot waar je in kunt zwemmen. Om 8 uur pikt Mario mij op bij het hotel. Samen met Piter uit Polen en Miguel uit Mexico maak ik de tour. Na een half uurtje rijden komen we bij een strand. Hier ligt een boot gereed. De crew vaart ons naar de omgeving van Boleng Beach. Hier ligt prachtig koraal om te snorkelen. Hele scholen vissen zwemmen tussen het koraal door. Na het snorkelen leggen we aan bij het strand bij de Rangko cave. Via een kleine doorgang kom ik in de grot. Ik ga het water in en zwem onder de stalagmieten. Prachtig en bijzonder om te kunnen doen.

Net buiten Ruteng bezoeken we de rijstvelden. Eki, de gids die mee loopt, legt uit dat de productie van rijst zes maanden kost. Ze kunnen twee keer per jaar oogsten. De meeste rijstvelden liggen in plateaus tegen de bergen. Op wesr-Flores komen ook spinnenweb velden voor. Zo'n cirkel behoort tot een clan, die de punten onder de families verdeelt. Nergens anders komt dit voor.

Indonesie - Na een drie uur durende wandeling die hoofdzakelijk omhoog liep, werden we met een welkomstceremonie ontvangen in het bergdorp Belaraghi. Ter ere van onze komst werd ook een varken en een kip geofferd. Dit hoort bij de traditie. Iedereen sliep bij een familie in een traditionele een huis. In het huis lag een matras met klamboe voor mij gereed. De familie zelf slaapt op dunne matjes. De avond werd afgesloten met een muzikaal optreden op bamboe fluiten. Dit klonk indrukwekkend mooi. 's Nachts heb ik prima geslapen al liep er af en toe een hond over de bamboe veranda of vloog een kip tegen de dunne wandjes. Dit hoort allemaal bij het dorp. Voordat ik vertrok heb ik de familie bedankt voor hun gastvrijheid en hebben we een foto gemaakt.

In de dorpjes Luba en Bena leeft de Ngada bevolking nog in de traditionele bamboe huizen met rieten bedekking. De huizen zijn gesitueerd rond het plein. Iedere clan heeft zijn eigen Ngadhu, een soort rieten parasol voor de mannelijke ceremonies en de Bhaga, een klein huisje voor de vrouwelijke variant. Het dorpje Luba is wat kleinschaliger. In Bena staan meer huizen rond het lang gerekte plein en dit dorp is al meer ingespeeld op de toeristen. Het is leuk om te zien hoe men nog altijd volgens de tradities leeft.

Wanneer we bij de hotspring van Soa aankomen, ligt een groepje jongens al in het water. Ze giegelen wanneer ze ons zien. Er moet direct een foto gemaakt worden. De jongens wijzen mij waar ik het beste de natuurlijke warmwaterbron in kan gaan. Het water is tegen de veertig graden en behoorlijk warm.

Nabij andere eilanden binnen het Tujuhbelas National Park bevindt zich koraal. Vanaf het strand zwem ik er met mijn snorkel uitrusting naar toe. Ik laat mij meedrijven met de stroming en zie onder mij het kleurrijke koraal en de prachtige vissen. Dit een kleine locatie met koraal, maar erg mooi. Ondertussen wordt vis klaargemaakt op een barbecue. Heerlijk.

In Riung gaan we aan boord van twee kleine boten en varen de Flores zee op. Voor de kust liggen enkele natuur eilanden, die samen het National Park Tujuhbelas vormen. Op het eiland Palua Ontoloe komen vliegende honden voor. Deze groot uitgevallen vleermuizen rusten overdag in de bomen en gaan 's avonds op zoek naar fruit om te eten op Flores. Het is bijzonder om vele honderden vliegende honden zo bijeen te zien.

Vanuit Ende rijden we in zo'n tweeënhalf uur naar de flanken van de Kelimutu vulkaan. Het voelt een beetje of de reis vandaag echt van start is gegaan met dit bezoek. Ik hoop de meren te kunnen zien. Onderweg was het bewolkt en mistig De kleuren van de kratermeren veranderen, vermoedelijk door de mineralen in de bergen, van rood, turquoise, groen, blauw tot zwart. Vanaf het parkeerterrein wandel ik in zo'n drie kwartier omhoog. Hier is het opgeklaard. Vanaf het uitkijkpunt zie ik de kratermeren liggen. Schitterend.

Tsja, soms zit het mee, soms zit het tegen. Vanochtend hadden we de vlucht van Danpasar naar Labuan Bajo. Daar zouden we na 2,5 uur doorvliegen naar Ende. Het werkwoord in de vorige zin verraad al een beetje. Terwijl we al in het vliegtuig zitten in Denpasar, meld de piloot dat een vliegtuig de startbaan blokkeert en geen vliegverkeer meer mogelijk is. Of het een mislukte landing of een technisch gebrek is wordt niet duidelijk. Iedereen moet het vliegtuig uit en wachten in de vertrekhal. Twee uur gaan voorbij. Er wordt water en een snack verstrekt. Ondertussen worden continu vluchten omgeroepen die ook niet kunnen vertrekken. Pas om een uur kunnen we weer aan boord. Met vier uur vertraging stijgen we op. In Labuan Bajo staan medewerkers al klaar met de boarding passen. Het toestel naar Ende is nog niet vertrokken. Dit blijkt niet alleen voor ons, maar het toestel schijnt ook een technisch probleem te hebben. Rond half vijf komt het bericht dat de vlucht vandaag niet meer gaat vertrekken. Morgenochtend om tien uur is de nieuwe vlucht. Met een auto worden iedere keer 4 personen naar een hotel gebracht. We zullen in Labuan Bajo moeten overnachten. Het is niet beter. Morgen zien we of we de vulkaan bij Ende nog op kunnen ...

Zojuist aangekomen op Bali. Afgelopen nacht ben ik naar Singapore gevolgen en na een korte stop door naar Denpasar op Bali. De komende weken reis ik langs de kleine Suunda eilanden. Flores, Komodo, Sumba, Lombok en Gili. Op basis van de ervaringen van eerdere reisgroepen is een nacht extra op Bali ingepland. Anders zou ik om tien uur 's avonds arriveren in het hotel en direct de volgende ochtend doorvliegen naar het eiland Flores. Dit betekent lekker een dagje rustig aan op het strand, in de zee en in het zwembad. In zee was het oppassen. De hoge golven veroorzaken een flinke onderstroom. Daar hadden we 's avonds, tijdens het eten op het strand geen last van. Heerlijk gegeten.

Vandaag ben ik al weer op de laatste bestemming van deze reis. Maar wel op een hele mooie: Isla Mujeres, een klein langgerekt eiland een half uurtje varen vanuit Cancun. Al snorkelend heb ik het koraal en de vissen rond het eiland bekeken. De tour werd afgesloten met een vis-barbecue lunch op het strandje. Isla Mujeres is een mooie locatie om deze prachtige reis naar Mexico mee af te sluiten. Morgen einde middag vlieg ik weer richting Nederland (aankomst zaterdag).