Net ten noorden van de hoofdstad Tunis, ligt het idylische plaatsje Sidi Bou Said. De smalle straatjes worden omgeven door wit geschilderde huizen met blauwe deuren en ramen. Het doet denken aan het Griekse Santorini. Ik verbaas mij over de grote stroom toeristen die door de straatjes lopen. Het lijkt er op dat gelijktijdig ook enkele bussen met cruise passagiers gearriveerd zijn.

Carthago was een belangrijke stad binnen het Romeinse rijk. Nog altijd zijn restanten uit die periode zichtbaar. Ik wandel tussen de stenen van het voormalige bashuis door. Dit badhuis was een van de grootste uit die tijd.

In het Nationale Bardo museum in de hoofdstad Tunis heeft men een bijzondere verzameling mozaïeken uit de Romeinse tijd bijeen gebracht. Sommige mozaïeken dienden als verfraaiing van bijvoorbeeld de hammam. Anderen tonen religieuze afbeeldingen of dienen als aanduiding bij overleden personen. Naast de mozaïeken heeft het museum indrukwekkende vertrekken met prachtige versieringen.

Het is een flinke overgang. 's Morgens is Schiphol nog bedekt in een dun laagje sneeuw. 's Middags arriveer ik in Tunesië. Zonnig was het niet. Het regende licht terwijl we van de luchthaven naar het hotel gereden werden. De weersverwachting voor de komende dagen is beter. Overdag zon 25 graden. In de nachten 14. Wanneer we in het hotel arriveren is het al donker. Met de groep van elf personen eten we in het restaurant. Een persoon arriveert morgen. Zij heeft vanmorgen de vlucht gemist.

Voor wie het leuk vindt, zijn nu ook de reisverslagen te lezen op www.reisavonturen.eu. Eerder was de tekst al zichtbaar op Veeronline.nl Reisavonturen. Lees bijvoorbeeld het laatste reisverslag van de reis naar Pakistan. Het verslag is opgemaakt voor iPad formaat. Dit leest wel zo makkelijk. Ook de andere reisverslagen kun je hier vinden. Veel leesplezier.

We lopen door de poort de Kruidenbazaar binnen. Eén overdekte langgerekte hal is gebouwd in de zeventiende eeuw als onderdeel van de naastgelegen Nieuwe moskee. In de volksmond heet de bazaar de Egyptische bazaar. De markthal werd gebouwd met de belasting op de import uit Egypte. We merken dat de markt tegenwoordig vooral gericht is op toeristen. Verkopers proberen klanten te binden door thee of lekkernij aan te bieden.

Wanneer we de Hagia Sofia moskee betreden zien we vanaf de verdieping dit bijzondere gebedshuis liggen. Onder ons het groene tapijt en boven ons de indrukwekkende koepel. De Hagia Sofia was vanaf 537 de grootste christelijke orthodoxe kathedraal ter wereld. Na de val van Constantinopel in 1453 werd de kathedraal een moskee. In de twintigste eeuw was de Hagia Sofia een museum. Sinds 2020 is het weer in gebruik genomen als moskee. Het is bijzonder om te zien hoe dit gebouw al 1500 jaar het middelpunt vormt van de stad. En zo’n rijke geschiedenis met zich mee brengt.

Er staat een flinke rij wanneer we aankomen bij de Basilica Cisterne. Dit was vroeger de ondergrondse wateropslag. Het waterreservoir werd in de zesde eeuw tijdens de Byzantijnse periode gebouwd. Na zo’n twintig minuten zijn wij aan de beurt om een kaartje te kopen. Hiermee betreden we de cisterne. Ik zie een enorme ruimte met 360 pilaren waar het water opgeslagen werd. Tegenwoordig weerspiegelen deze pilaren in het rimpelloze water. Het is prachtig en bijzonder tegelijk om hier rond te lopen.

Wanneer je de enorme stroom toeristen wegdenkt is het Topkapi paleis een bijzonder mooie bestemming. Het paleis was lange tijd de residentie van de Osmaanse sultan. Sultan Mehmet II gaf in 1459 opdracht tot de bouw van het paleis. Vooral binnen het Harem, een afgeschermd verblijf van de Sultan en zijn vrouwen, is iedere ruimte schitterend. De sultankamer is de grootste kamer van de Harem. De Sultan kon vanaf zijn troon het amusement in de ruimte gadeslaan.

Rond half vier landen Nicolette en ik op de luchthaven van Istanbul. De luchthaven is groot en het is even wandelen naar de douane. Eén klein uurtje later melden we ons voor de taxi naar het centrum. De luchthaven ligt 46 kilometer buiten Istanbul. Het is druk tijdens de avondspits. Hierdoor komen we pas tegen zes uur aan bij ons hotel in de wijk bij de blauwe moskee. We wandelen langs deze moskee en de Hagia Sofia moskee. We komen bij de oever van de Bosporus. In het donker zien we de lampjes van het Aziatische gedeelte. De komende drie nachten verblijven we in deze mooie stad.

De bazaar van Gilgit is een bruisende markt die de rijke cultuur en het traditionele leven van de regio weerspiegelt. De bazaar staat bekend om zijn levendige sfeer, waar lokale bewoners en toeristen samenkomen. Naast ambachtelijke producten biedt de bazaar ook een scala aan lokale specerijen en gedroogd fruit zoals walnoten en abrikozen, producten uit de nabijgelegen berggebieden. De bazaar in Gilgit is meer dan alleen een markt; het is een ontmoetingsplek waar bezoekers een glimp kunnen opvangen van de lokale cultuur, gastvrijheid en levensstijl van de Himalaya-regio.

Vreemd eigenlijk dat het programma de gevaarlijkste wegen nog nooit een aflevering gehad heeft in Pakistan. Vandaag rijden we de Shimshal pas in. Tot twintig jaar geleden was het niet mogelijk dit dorpje met een auto te bereiken. De vijftig kilometer onverharde weg lijkt soms wel tegen de berghelling aangeplakt. De weg is amper drie meter breed. De chauffeurs rijden de auto’s over de spectaculaire route. Over de rand zie ik tientallen meters lager de rivier stromen. Veilig bereiken we Shimshal. Morgen rijden we de route weer terug.

Een stukje verder is nog een tweede uitzichtpunt. Hier kunnen ook afdalen tot op het ijs. Ik besluit met enkele reisgenoten om af te dalen. Het pad loopt over de rotsen. Voorzichtig stap ik van rots naar rots. Bij een smal stukje glijd ik uit over het losse grind. Ik beland op mijn kont. Gelukkig glijd ik niet verder naar beneden. De begeleiders komen aangesneld en vragen of alles goed is. Eigenlijk schoof ik enkel op mijn kont. Wanneer we onderaan gekomen zijn, klimmen we tegen het ijs weer omhoog. Het ijs is hier een mengeling van stenen, rotsen en ijs. Soms is het glad, soms is het een beetje drassig. Het is lastig in te schatten wanneer het glad of instabiel is. Ik word goed in de gaten gehouden en regelmatig wordt een helpende hand uitgestoken. Op de gletsjer is de ijsmassa meer wit en minder vermengt met gruis. Bij een gletsjerspleet liggen enkel grote stenen die een soort brug over de spleet vormen. Is dit wel stevig, vraag ik de gids. Hij antwoordt bevestigend. Wanneer ik mijn voet op het rotsblok zet, valt het grote rotsblok in de drie meter diepe spleet naar beneden. Gelukkig heeft mijn andere voet nog grip. Mijn been bungelt in de gletsjerspleet. Ik zie het smeltwater onder mij stromen. Thierry heeft mijn hand vast en trekt mij terug op het ijs. Bij deze actie moet ik goed opletten dat de rand niet afbrokkelt en ik alsnog in het ijswater beland. Een beetje geschrokken sta ik weer op de gletsjer.

Op de terugweg naar het hotel stoppen we bij twee bruggen. De eerste hangbrug gaat over een snel stromende beek. De planken liggen met tussenruimtes. Ik loop een stukje de brug op. Even verder ligt de Hoeseini brug. Een hangbrug van 193 meter over de Hunza rivier. Ook hier liggen de houten balken met tussenruimtes. Voorzichtig loop ik over de brug. Ik houd mij met een hand vast aan de staalkabels. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit een hangbrug zo voorzichtig overgestoken ben. Aan de overzijde staat een flinke wind. Ik moet mijn zonnebril goed vasthouden. Ik durf mijn telefoon op de brug niet te pakken voor foto’s. Hij zou maar verdwijnen in het kolkende water van de Hunza rivier. Naast de brug is een zipline. Aan een kabel roetsen mensen over de rivier om vanaf de andere kant weer terug te gaan.

Wanneer we op 4650 meter hoogte arriveren, staan we aan de Chinese grens. De auto’s worden geparkeerd en lopend leggen we het laatste stukje af tot de daadwerkelijke grens. De grenswacht vindt het goed dat er foto’s gemaakt worden. Bij de grote letters ‘I love Pakistan’ is het moment om de taart te nuttigen. Ik heb de eer om de cake aan te snijden. Eén mooie en bijzondere locatie om een verjaardag te vieren.