Er staat een flinke rij wanneer we aankomen bij de Basilica Cisterne. Dit was vroeger de ondergrondse wateropslag. Het waterreservoir werd in de zesde eeuw tijdens de Byzantijnse periode gebouwd. Na zo’n twintig minuten zijn wij aan de beurt om een kaartje te kopen. Hiermee betreden we de cisterne. Ik zie een enorme ruimte met 360 pilaren waar het water opgeslagen werd. Tegenwoordig weerspiegelen deze pilaren in het rimpelloze water. Het is prachtig en bijzonder tegelijk om hier rond te lopen.

Wanneer je de enorme stroom toeristen wegdenkt is het Topkapi paleis een bijzonder mooie bestemming. Het paleis was lange tijd de residentie van de Osmaanse sultan. Sultan Mehmet II gaf in 1459 opdracht tot de bouw van het paleis. Vooral binnen het Harem, een afgeschermd verblijf van de Sultan en zijn vrouwen, is iedere ruimte schitterend. De sultankamer is de grootste kamer van de Harem. De Sultan kon vanaf zijn troon het amusement in de ruimte gadeslaan.

Rond half vier landen Nicolette en ik op de luchthaven van Istanbul. De luchthaven is groot en het is even wandelen naar de douane. Eén klein uurtje later melden we ons voor de taxi naar het centrum. De luchthaven ligt 46 kilometer buiten Istanbul. Het is druk tijdens de avondspits. Hierdoor komen we pas tegen zes uur aan bij ons hotel in de wijk bij de blauwe moskee. We wandelen langs deze moskee en de Hagia Sofia moskee. We komen bij de oever van de Bosporus. In het donker zien we de lampjes van het Aziatische gedeelte. De komende drie nachten verblijven we in deze mooie stad.

De bazaar van Gilgit is een bruisende markt die de rijke cultuur en het traditionele leven van de regio weerspiegelt. De bazaar staat bekend om zijn levendige sfeer, waar lokale bewoners en toeristen samenkomen. Naast ambachtelijke producten biedt de bazaar ook een scala aan lokale specerijen en gedroogd fruit zoals walnoten en abrikozen, producten uit de nabijgelegen berggebieden. De bazaar in Gilgit is meer dan alleen een markt; het is een ontmoetingsplek waar bezoekers een glimp kunnen opvangen van de lokale cultuur, gastvrijheid en levensstijl van de Himalaya-regio.

Vreemd eigenlijk dat het programma de gevaarlijkste wegen nog nooit een aflevering gehad heeft in Pakistan. Vandaag rijden we de Shimshal pas in. Tot twintig jaar geleden was het niet mogelijk dit dorpje met een auto te bereiken. De vijftig kilometer onverharde weg lijkt soms wel tegen de berghelling aangeplakt. De weg is amper drie meter breed. De chauffeurs rijden de auto’s over de spectaculaire route. Over de rand zie ik tientallen meters lager de rivier stromen. Veilig bereiken we Shimshal. Morgen rijden we de route weer terug.

Een stukje verder is nog een tweede uitzichtpunt. Hier kunnen ook afdalen tot op het ijs. Ik besluit met enkele reisgenoten om af te dalen. Het pad loopt over de rotsen. Voorzichtig stap ik van rots naar rots. Bij een smal stukje glijd ik uit over het losse grind. Ik beland op mijn kont. Gelukkig glijd ik niet verder naar beneden. De begeleiders komen aangesneld en vragen of alles goed is. Eigenlijk schoof ik enkel op mijn kont. Wanneer we onderaan gekomen zijn, klimmen we tegen het ijs weer omhoog. Het ijs is hier een mengeling van stenen, rotsen en ijs. Soms is het glad, soms is het een beetje drassig. Het is lastig in te schatten wanneer het glad of instabiel is. Ik word goed in de gaten gehouden en regelmatig wordt een helpende hand uitgestoken. Op de gletsjer is de ijsmassa meer wit en minder vermengt met gruis. Bij een gletsjerspleet liggen enkel grote stenen die een soort brug over de spleet vormen. Is dit wel stevig, vraag ik de gids. Hij antwoordt bevestigend. Wanneer ik mijn voet op het rotsblok zet, valt het grote rotsblok in de drie meter diepe spleet naar beneden. Gelukkig heeft mijn andere voet nog grip. Mijn been bungelt in de gletsjerspleet. Ik zie het smeltwater onder mij stromen. Thierry heeft mijn hand vast en trekt mij terug op het ijs. Bij deze actie moet ik goed opletten dat de rand niet afbrokkelt en ik alsnog in het ijswater beland. Een beetje geschrokken sta ik weer op de gletsjer.

Op de terugweg naar het hotel stoppen we bij twee bruggen. De eerste hangbrug gaat over een snel stromende beek. De planken liggen met tussenruimtes. Ik loop een stukje de brug op. Even verder ligt de Hoeseini brug. Een hangbrug van 193 meter over de Hunza rivier. Ook hier liggen de houten balken met tussenruimtes. Voorzichtig loop ik over de brug. Ik houd mij met een hand vast aan de staalkabels. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit een hangbrug zo voorzichtig overgestoken ben. Aan de overzijde staat een flinke wind. Ik moet mijn zonnebril goed vasthouden. Ik durf mijn telefoon op de brug niet te pakken voor foto’s. Hij zou maar verdwijnen in het kolkende water van de Hunza rivier. Naast de brug is een zipline. Aan een kabel roetsen mensen over de rivier om vanaf de andere kant weer terug te gaan.

Wanneer we op 4650 meter hoogte arriveren, staan we aan de Chinese grens. De auto’s worden geparkeerd en lopend leggen we het laatste stukje af tot de daadwerkelijke grens. De grenswacht vindt het goed dat er foto’s gemaakt worden. Bij de grote letters ‘I love Pakistan’ is het moment om de taart te nuttigen. Ik heb de eer om de cake aan te snijden. Eén mooie en bijzondere locatie om een verjaardag te vieren.

De grens tussen Pakistan en China op de Karakoram Highway, gelegen bij de Khunjerabpas, is het hoogste grensovergangspunt ter wereld, op een hoogte van ongeveer 4.693 meter. Deze grensovergang ligt diep in het Karakoram-gebergte en verbindt de Gilgit-Baltistan-regio in Pakistan met de Xinjiang-regio in China. Bij de grenspost verwelkomen grote toegangspoorten, voorzien van inscripties en vlaggen van beide landen. Door de hoge ligging en extreme weersomstandigheden is de grens in de winter vaak gesloten. Het uitzicht is adembenemend, met omringende bergen en weidse landschappen die bezoekers een gevoel van isolatie en grootsheid geven.

Even verderop langs de Karakoram Highway komen we bij het Attabad Lake. Dit meer is in 2010 ontstaan door een enorme landverschuiving. De verschuiving blokkeerde de loop van de Hunza rivier. Achter de dam ontstond een groot meer. Pas na vijf maanden spoelde het rivier water over de dam. Dorpjes en negentien kilometer van de Karakoram Highway verdwenen in het meer. De bevolking van Upper Hunza was compleet afgesloten van Hunza. Pas in 2015, toen met behulp van de Chinezen vijf tunnels geopend werden, was weer verkeer mogelijk.

Aan het einde van de vallei komen we bij de Hopper gletsjer. Vanaf het parkeerterreintje wandelen we naar een uitzichtpunt. De gletsjer is bedekt met een grauwe laag stenen en gruis. Deze natuurlijke toplaag weerkaatst het zonlicht en voorkomt dat de gletsjer sneller smelt, maar een witte gletsjer is toch mooier om te zien. Achter de gletsjer ligt een tweede gletsjer. Deze ijsmassa is niet zichtbaar vanaf het uitkijkpunt. Vanaf het uitkijkpunt dalen we af naar het ijs. De afdaling is langer dan ik in eerste instantie ingeschat had. Voorzichtig daal ik af op het zanderige pad. Bij het ijs van de gletsjer is duidelijk te zien dat de gletsjer vroeger veel meer ijs bevatte. Langs de bergwanden zijn de oude sporen zichtbaar. Tussen de stenen en rotsblokken zijn enkele ijsblokken zichtbaar. Ik klim er naar toe. Deze gletsjer is minder indrukwekkend dan de gletsjer eerder deze week. Ik moet dezelfde route weer terug.

Het door Ganesh is de eerste en oudste nederzetting aan de oude Zijderoute in de Hunza vallei. Reizigers langs de Zijderoute konden hier overnachten. Ganesh herbergt enkele oude moskeeën, historische huizen en oude wachttorens. Door een zware overstroming in de negentiende eeuw is een deel van het dorp verloren gegaan. Ook zijn oude huizen afgebroken bij de aanleg van de Karakoram Highway in de vorige eeuw.

Het historische fort van Altit in de Hunza vallei was vroeger het onderkomen van de heersers van Hunza. Het fort en in het bijzonder de toren van het fort zijn 1100 jaar oud. De Emirs verbleven zo’n driehonderd jaar in het Altit fort. Daarna verhuisden zij naar het relatief jongere nabijgelegen Baltit fort in Karimabad.

Na twee dagen klimmen bereik ik de rand waarachter de gletsjer moet liggen. Ik ben even sprakeloos wanneer ik de indrukwekkende ijsmassa zie. Ook zie ik de besneeuwde toppen van de Rakaposhi en Duran peak, beide ruim boven de zeven kilometer hoogte. Wat is dit mooi. Voorzichtig daal ik af tot het ijs. Ik loop over de ijsmassa. Ik hoor het ijs kraken en smeltwater onder het ijs doorstromen. Dit was de inspanning van de zware klim zeker waard.

De Hapakun campsite ligt mooi gelegen. De tenten staan aan de rand van een klein grasveldje. Erachter ligt de vallei. In de diepte ligt Minapin zo’n negenhonderd meter lager. Wanneer ik ‘‘s avonds mijn tent in kruip, merkmik dat de ondergrond niet helemaal vlak is. Tijdens de nacht schuif ik langzaam naar beneden. Bij iedere beweging moet ik mijzelf weer een stukje omhoog trekken. Toch slaap ik prima in het tentje.