Het is de droge tijd in de Pantanal. Waar in maart alle gebieden onder water staan, is het nu voor veel dieren zoeken naar water. De natuur snakt naar regen. In het riviertje staat nog een klein laagje water. Net genoeg om met de kano door te varen. Ik stap voorzichtig in de Canadese kano. Een kano waarbij je aan weerszijde moet peddelen. Langzaam stuur ik de boot over het water. De zon geeft de bomen langs het water een frisse groene kleur. Een prachtig gezicht. Op de kant liggen enkele kaaimannen. Zij wachten argwanend mijn verrichtingen met de kano af. Wanneer ik te dicht bij kom, verdwijnen ze onder water.. De IJsvogeltjes kiezen eerder een veilig heenkomen. Hierdoor zijn ze lastig te fotograferen. Ik peddel verder. Soms gebruik ik de zanderige bodem om mij af te duwen.. veel dieper dan dertig centimeter is het op veel plaatsen niet. Voor veel vissen is dit het laatste stukje watervast zij nog kunnen zwemmen. Als dit ook op droogt, overleven zij het niet.

Een goede manier om de natuur van de Patanal te ontdekken is te paard. Bij de boerderij stap ik op Bella Vista, een goed verzorgd licht bruin paard. Achter elkaar volg ik de gids. Of liever gezegd Bella Vista volgt de gids. Poging om iets harder te rijden of iets uit de sliert halen weinig aan. Het paard keert even snel weer terug in de rij. De paarden lijken op rangorde te lopen of op basis van hun voorkeur dicht bij andere paarden of juist niet. Bella Vista loopt gewoon achteraan. Als de andere paarden stoppen, stopt hij ook. Met geen aansporing is hij te bewegen iets te verplaatsen. Ik geef het op en laat hem get pad bepalen. We rijden over stoffige zandplaten, tussen de struiken door en door drooggevallen rivierbeddingen. Ik zie soms een vogel in de boomtoppen. Door de warmte, van meer dan 35 graden, laten de dieren zich niet zien. We lopen ook tussen de bomen door in de schaduw. Ik moet soms bukken om geen takken te raken. Na anderhalf uur stap ik bij de rivier weer af. Morgen zal ik wel spierpijn hebben.

De omgeving van Bonito bestaat uit grotten, meren en kristal heldere rivieren. Een van de rivieren is de Rio wel Prata. In het heldere water kun je de kleurrijke vissen zien zwemmen. Met een snorkel en een wetsuit laat ik mij langzaam met de stroom mee drijven. De vissen zwemmen mee en lijken zich niets van mijn aanwezigheid aan te trekken. Grote vissen, kleinere visjes tot hele kleurrijke vissen. Alles zwemt hier rond. Ik voel mij alsof ik in een aquarium zwem. Wat een prachtige omgeving om te zijn.

De Gruta do Lago Azul is een grot waar je met 300 treden kunt afdalen tot een uitzonderlijk helder fel blauw gekleurd water. Naar schatting is het water ruim zestig meter diep. Tegen de rotswand hangen fraai gevormde stalactieten. Niet alleen hangen zij naar beneden, sommigen zijn horizontaal gegroeid door aanwezige kosmossen. Het water, de rotsen en de lichtinval geven de grot een prachtig aanzicht..

Het vijf hectare grote vogelpark bij de ingang van de Parque Nacional do Iguazu is de thuisbasis van ruim 800 vogelsoorten, waaronder toucans, rode ibissen, flaminco's en ara's. De vogelverblijven zijn ruim acht meter hoog en gesitueerd in de jungle. Door veel verblijven kun je wandelen. De vogels scheren rakelings over. Een leuke attractie.

Er is bijna niets mooier dan het adembenemende uitzicht op de Rio Iguazu waar de spectaculaire Iguazu watervallen de landen Argentinie en Brazilie van elkaar scheiden. In totaal zijn er meer dan 275 individuele watervallen die samen de imposante Iguazu Falls vormen. Het water stort zich over een breedte van bijna drie kilometer naar beneden. De hoogste waterval is tachtig meter hoog. Ik begin mijn bezoek aan de Braziliaanse kant. Ik zie de watervallen aan de overzijde. Indrukwekkend. Via een loopbrug kom ik boven de Devils Throat. De watermassa wringt zich door de hoefijzer gevormde trechter. De volgende dag ga ik naar de Argentijnse kant. Ook hier zijn loopbruggen. Ik kom tot vlak boven de Devils Throat. Wat een water geweld. Ik sluit mijn bezoek af met een boottocht. Vanaf het water zijn de verschillende watervallen pas goed te zien. De schipper vaart de boot tot onder de waterval. Het water klettert over mij heen. Ik ben doorweekt. Natuurlijk gaan we voor een tweede ronde. In de wind waait alles weer snel droog. De Iguazu watervallen zijn te vergelijken met de Niagara Falls en de Victoria Falls. De Iguazu wint het echter qua schoonheid.

De stad Buenos Aires wordt wel de levendigste stad van Zuid Amerika genoemd. Van straatartiesten, zakenlieden tot zwervers. Buenos Aires is een mix van smaken, culturen en leefstijlen. De Spaanse invloeden zijn overal in de straten te zien. Buenos Aires was de rijke handelsstad tijdens de Spaanse overheersing. Overal staan prachtige statige gebouwen en paleizen. Het bekendste plein, plaza de Mayo, is ook het beruchtste plein. Het was op dit plein waar Evita Peron vanaf het balkon van Casa Rosada het volk toesprak. 'Don't cry for me Argentina'. Heden ten dage is dit plein bijna dagelijks het toneel van demonstraties. Overal wordt voor of tegen geprotesteerd. De opvallendste betoging zijn de Dwaze Moeders. Zij kom al sinds de haren tachtig bijeen om wekelijkse op het plein aandacht te vragen voor hun verdwenen kinderen tijdens het regime van dictator Videla. Buiten het centrum ligt de kleurrijke wijk la Boca. Vroeger bouwden migranten met restmaterialen gammele huizen. Tegenwoordig zijn deze huisjes trendy bij kunstenaars en een geliefde plek voor toeristen. Met de fiets ben in naar de begraafplaats in de chique la Recoletta gereden. Veel bekende Argentijnen liggen op deze uitgestrekte begraafplaats, waaronder Evita Peron. De graven zijn indrukwekkende bouwwerken, waar vaak hele generaties begraven liggen. Morgenochtend vlieg ik van Buenos Aires naar de Foz de Iguazu. Hier ga ik de grens met Brazilië over.

Van Colonia del Sacramento in het iets meer dan twee uur met de bus naar Montevideo. Aan het einde van de middag stap ik uit bij busstation Tres Cruces. Helaas is dit nog niet in de oude stad. Dat ligt nog drie kilometer verder. Joël, die naast mij zat tijdens de reis, wijst mij waar ik een stadsbus kan nemen. Ik rijd verder de stad in. Het meisje naast mij laat op haar telefoon zien waar ik er uit moet. Zij verlaat de bus al eerder. Een oudere mevrouw achter mij tikt op mijn schouders. Ik geef wel een seintje, denk ik te begrijpen. Even later gebaart ze dat ik bij de volgende halte uit moet stappen. Ik sta praktisch voor mijn hotel. Het centrum van Montevideo is compact en vol Spaanse historie. Mooie pleinen met standbeelden van de helden en fraai gedecoreerde gebouwen. Ik wandel door de stad. Ik dwaal tussen de markthallen door, langs het theater en de kathedraal. Zaterdagavond is er een Tango festival op het plein met live muziek. Op zondag slenter ik over de antiek- en rommelmarkt. De stad heeft zijn goede kanten, maar kent ook de problemen van een hoofdstad: bedelaars, zwervers, graffiti en vervallen panden. Niet alle straten lijken mij even geschikt als het donker is. Om de buitenwijken te bekijken huur ik een mountainbike. Op de fiets rijd ik langs de kilometers lange boulevard. Kinderen spelen op het strand en vissers hopen op een goede vangst. Ik sluit mijn bezoek aan Montevideo af met een voorstelling in het prachtige 19de eeuwse neo-klassieke Teatro Solis. Hoewel ik weinig versta van het toneelstuk, is het een prachtige ambiance om te zijn. Vandaag ben ik met de boot terug gekeerd naar Buenos Aires. Waarschijnlijk bezoeken nog maar weinig toeristen het land. Waar je normaliter overal Nederlanders tegen komt in de wereld, heb ik in Uruguay geen woord Nederlands gehoord. Sterker nog ik heb maar één Australische toerist ontmoet (buiten de Argentijnse en Braziliaanse bezoekers dan). Ik heb genoten van Uruguay.

Bienvenidos amigos, hoy estoy en Colonia de Sacramento en Uruguay! En voor wie geen Spaans spreekt: ik ben in Uruguay in het Unesco stadje Colonia de Sacramento. In 1680 stichtte de Portugezen hier een vestingplaats aan de brede Plata riviermond. Recht tegenover het Spaanse Buenos Aires. Tussen de twee grootmachten is veel strijd geleverd en Colonia wisselde regelmatig van nationaliteit. Uiteindelijk bleef het in Spaanse handen. De historie is nog goed te zien in de oude stad. De basiliek is de oudste van het land, typische Spaanse huizen en pleinen. De straten zijn geplaveid met kinderkopjes. Er hangt een heerlijke sfeer. Gisteren ben ik aangekomen in Buenos Aires en heb ik de boot de Plata rivier overgestoken. Vanmiddag ga ik met de lokale bus naar Montevideo. De hoofdstad van Uruguay. Hasta luego!

Een reisverslag is een leuke herinnering om nog een terug te kijken op een reis. Het geeft een beeld hoe de reis verlopen is. Heerlijk om hier nog eens in terug te bladeren. In zo'n verslag staan vaak ook de kleinere details, die anders verloren gaan. Het foutje van de ober, de verkeerde weg die ingeslagen was of dat onmogelijke bed om in te slapen. In de afgelopen jaren heb ik veel reisavonturen vastgelegd in een reisverslag. In totaal zijn er al meer dan 1.000 dagen beschreven. 1.000 belevenissen, 1.000 keer dineren en 1.000 overnachtingen. Geniet van de reisavonturen op www.reisavonturen.eu.

Een weekendje Belfast, hoe kom je daar op?, hoor ik een collega nog zeggen. Heb je alle steden al gehad? Natuurlijk is dit voor een deel waar, maar het onbekende van Belfast trok. Wat wist ik nu eigenlijk van de Noord Ierse hoofdstad? Veel verder dan de rellen en de IRA eind vorige eeuw wist ik niet. Ik kan nog net de nummers Sunday Bloody Sunday en Where the streets have no name van U2 meezingen. Maar wat er precies gebeurd is en waarom? Het centrum van de stad Belfast is niet al te groot. Brede winkelstraten in een wandelgebied rond de City Hall. Langs de rivier liggen moderne appartementen rond de dokken waar vroeger grote zeeschepen gebouwd werden. Ook de Tatinic werd op een werf in Belfast gebouwd. In het experience center wordt de bouw, de reis en het vergaan weergegeven. Niets in het centrum herinnert aan de religieuze rellen. In de westelijke arbeiderswijken is dit wel anders. Een ruim zes meter hoge muur scheidt de katholieke en protestantse wijk. Ogenschijnlijk dezelfde type rijtjeshuizen met rode bakstenen. Niets is minder wasr. Aan de ene kant van de muur streeft men naar aansluiting bij het overwegend katholieke Ierland. De andere wijk laat door middel van Britse vlaggen aan de huizen duidelijk zien de huidige situatie te willen handhaven. De poort tussen de wijken wordt iedere avond afgesloten. Net voordat ik door de poort ga, zegt een gids van een Belgische reisgroep mij gedag. Als hij hoort dat ik uit Nederland kom zegt hij dat alle ellende met onze Willem van Oranje begonnen is. Hoewel de andere zijde van de muur hem als held omarmt, verontschuldig mij lachend. De afkeer bestaat nog altijd.

Net als van de andere reizen is ook van de Griekenland reis het reisverslag op http://www.reisavonturen.eu verschenen. Het verslag beschrijft de reis door Antiek Griekenland, langs onder andere de plaatsen Meteora, Delphi, Olympia en Athene. Ook een selectie van de foto's staat online. Je kunt de foto's vinden op http://www.veeronline.nl/griekenland.php. (Voor het reisverslag is een logincode vereist. De code is beschikbaar gesteld aan de volgers van de website)

Na twee weken Griekenland komt de Akropolis in zicht. De 156 meter hoge tafelberg met daarop de restanten van het Parthenon, de bekendste tempel uit 448 voor Christus. Met het bezoek aan de Akropolis komt ook een einde aan de reis door Griekenland. Morgen is de vlucht weer naar huis. Het was een mooie ervaring om alle hoogtepunten van de Griekse oudheid aan te doen. Samengevat een geweldige reis.

In de verte zie ik de eerst huizen van Nafplio liggen. Op de top van de rots ligt het kasteel. Doordat ik geen kaart van de omgeving heb, moet ik iedere keer de route op mijn telefoon bekijken. Met de navigatie check ik waar ik precies ben. Zo lukt het redelijk om de route te vinden. Één keer gaat het mis. Ik sla een weg in op weg naar het klooster. Pas als de weg dood loopt kom ik er achter dat ik een weg verder had moeten hebben. Er zit niets anders op dan terug te lopen naar het begin van de weg. Wanneer ik mij om draai zie ik dat de lucht aan het betrekken is. Donkere wolken hangen boven Tolo. Ik denk zelfs een donder te horen. Waar ik nu loop is geen fijne plek om te lopen tijdens een onweersbui. Het lijkt er op dat de bui langs trekt en niet over mij heen komt. Ik besluit de route naar het kasteel te vervolgen. Na vier uur wandelen zie ik het Palamidi kasteel van Nafplio voor mij opduiken. Het kasteel behoort tot een van de grootste burchten ven Griekenland. In totaal zijn er acht bastions. Ieder bastion kan zelfstandig verdedigd worden, mochten delen van het complex veroverd worden. Veel heeft dit niet geholpen. De Turken belegerden de burcht en kregen het binnen een week geheel in handen. Het uitzicht vanaf de kasteelmuur op de lager gelegen stad is schitterend. Ik ben het kasteel met de wandeling binnengekomen via de auto route. Veel toeristen volgen echter de ruim negenhonderd traptreden vanuit het centrum van Nafplio naar de burcht. Ik neem deze uitgang en daal via de trap naar de stad. Bij het dalen merk ik dat ik moe begin te worden. Ik heb ook geen water meer. Alles is al op. Een Zwitsers stel biedt wat water aan. Uiteindelijk sta ik rond één uur in Nafplio. Ik koop eerst een fles water en cola. Hier knap ik van op. Ik loop het schiereiland op. Ook hier liggen verdedigingswerken. Voor de kust ligt een burcht op een eiland. Vanuit dit kasteel kon de haven beschermd worden. Met een ketting kon men vroeger vanuit het kasteel de vaargeul afsluiten. Het centrum van Nafplio is geplaveid met wit marmeren stenen. Dit geeft het plein en park extra allure. Ik wandel door de straatjes en over het plein. Ik ga op zoek naar het busstation. Met de bus reis ik terug naar Tolo.

De oude Byzantijnse stad Mystras wordt ook wel het Florence van Griekenland genoemd. In 1249 bouwde kruisridder Villehardouin een vesting op een ruim 600 meter hoge rotspunt. Inwoners van het nabijgelegen Sparta vestigden zich aan de voet van de rots en konden rekenen op zijn bescherming. De Byzantijnen dwongen Villehardouin de nieuw gevormde stad af te staan. Mystras groeide daarna uit tot Byzantijnse stad. De stad werd uitgebreid met kerken, kloosters en paleizen. In de eeuwen die volgden namen de Turken het bestuur over in de stad, daarna de Venetianen en in 1715 weer de Turken. Tijdens de Griekse vrijheidsoorlog in 1770 werd de stad in opdracht van de Turken verwoest en platgebrand. Veel inwoners vluchten naar het nieuwe Sparta. Mystras veranderde in een spookstad. Aan het einde van de ochtend komen we aan bij Mystras. Iedereen kan op eigen gelegenheid door de stad dwalen. Ik stap uit bij de boven ingang. Daarvandaan start een klim naar het kasteel, de oorspronkelijke vesting van Villehardouin. Het is vandaag iets minder warm dan de voorgaande dagen, maar ik merk de inspanning goed. Vanaf het kasteel heb ik uitzicht op de lager gelegen oude stad Mystras. Ik zie verschillende klooster en kerken liggen. Ik dwaal door de burcht en loop over de restanten van de oude kasteelmuren. Heel veel tijd voor het kasteel heb ik niet. Ik moet om half twee weer bij de beneden uitgang zijn. In de tussentijd wil ik ook de kloosters en de paleizen bekijken. Ik verlaat het kasteel en daal weer af naar de boven ingang. Daarvandaan vervolg ik mijn afdeling door Mystras. Als eerste kom ik de Agia Sophia kerk tegen. Via de restanten van de Nicolaas kerk kom ik bij het Despotenpaleis. Dit was de plek waarvandaan de Byzantijnse leiders de stad bestuurden. Het paleis wordt gerenoveerd en is niet te bezichtigen. Ik passeer de Monemvasia gate, de doorgang tussen de boven- en benedenstad. Wanneer ik het Pantanassa klooster nader, word ik omgeven door een kleurrijke bloemenpracht. Dit is het enige bewoonbare klooster. Enkele nonnen verblijven hier. Zij onderhouden de tuin rond het klooster. De kerk bij het klooster is schitterend. Het plafond is geheel voorzien van muurschilderingen uit het leven van Jezus. Buiten de kerk ontmoeten we een oude non. Ik versta niet wat zij wil zeggen en zij begrijpt mij niet. Ze wenkt naar een kamer. Ze haalt een schaal met snoepjes tevoorschijn. Ik bedank haar hartelijk. Via de stenen trap kom ik uit bij het Perivieptos klooster. Dit klooster is gedeeltelijk uit de rotsen gehouwen. De ligging is prachtig. Ik heb nog twee gebouwen die ik wil zien in Mystras. De eerste is de Metropolis kerk. Deze kerk is de oudste kerk van Mystras. Als laatste bezoek ik het Vrontochion klooster. Dit klooster ligt wat uit de slinger. Het blijkt te bestaan uit een tweetal kerkgebouwen. De Agioi Theodorioi, de kerk met de grootste koepel van Mystras en de Afentiko kerk rijk gevuld met fresco’s. Om klokslag half twee loop ik de poort uit van Mystras. Ondanks de beperkte tijd heb ik toch alle bouwwerken kunnen bekijken.