Het is alweer drie jaar geleden dat ik, samen met vrienden, tijden de reis van Amsterdam naar Tokyo Meteora aan deed. Monniken bouwden in de veertiende eeuw kloosters op de honderden meters hoge rotspilaren net buiten de stad Kalampaka. De rosten waren zo gevormd door wind en erosie. Het kostte de monniken soms tientallen jaren om alle materialen voor het klooster naar boven te hijsen. Ooit waren er vierentwintig klooster in het berggebied. Door plunderingen en verwoestingen zijn er nu nog zes over. De monniken bouwden de klooster op deze plaats om tot rust te komen en om dichter bij God te leven. Hoe anders is het heden ten dage. De kloosters van Meteora zijn op de Akropolis in Athene na, de meeste bezochte trekpleister van Griekenland. Wanneer ik bij het Great Meteoron klooster, het grootste complex, aan kom, zie ik al tientallen bussen staan. Vooral de kapel van het klooster is indrukwekkend. De kleine ruimte is volledig voorzien met fresco’s en muurschilderingen. De vergulde iconostase toont de fresco’s van Maria met kind en Johannes de Doper. Jammerlijk genoeg gaat deze bijzonder atmosfeer wat verloren door de tientallen, voornamelijk Aziatische toeristen in de kleine ruimte. Iedereen wringt zich door het kerkje om een glimp van de pracht op de vangen. Het Roussanou klooster, een paar honderd meter verderop, is veel kleiner dan het Great Meteoron klooster. Via een dalende trap kom ik bij het klooster. Ook hier vormt de kleine kapel het hoogtepunt. Wat is dit mooi en wat liggen deze kloosters op een bijzondere plaats. Ik vind het geheel niet erg om hier opnieuw te zijn, zeker niet omdat ik drie jaar geleden alleen het klooster van the Holy Trinity bezocht heb. Misschien kom ik nog eens terug voor de overige drie kloosters?

Vandaag rijd ik Thessaloniki binnen. De tweede stad van Griekenland. Links en rechts staan, tussen de gewone flats, oude herenhuizen. Sommige vervallen, anderen gerestaureerd. Terwijl ik naar het straatbeeld kijk, reken ik uit hoeveel jaar geleden ik deze stad ook bezocht heb. Ik was toen met vrienden met de trein op doorreis van Athene naar Istanbul. In Thessaloniki had ik een overstap van enkele uren. Genoeg om even naar het centrum en de boulevard te lopen. De witte toren, ooit onderdeel van de ommuurde oude binnenstad, bood toen vooral beschutting om in de schaduw te rusten. Vandaag beleef ik de stad opnieuw. Het is zaterdagochtend en vanaf de top van de witte toren zie ik hoe de stad langzaam tot leven komt. Tijdens de grote brand van 1917 is drie kwart van het oude centrum verwoest. De stad kent nu een overzichtelijk stratenpatroon met gevarieerde winkelstraten. De Agiou Dimitriou kerk, gesticht in de 5de eeuw, staat hier fier tussenin. De grootste kerk van stad herbergt het lichaam van de martelaar van Thessaloniki,  de heilige Demetrios. Aan de rand van het centrum ligt de gezellige wijk Ladadika. In een van de smalle straatjes bestel ik een bier. Vanaf het terras concludeer ik dat de stad meer te bieden heeft dan ik 27 jaar geleden dacht. Mijn rondreis door Griekenland is begonnen.

Net buiten Napels ligt het stadje Pompeï. Net na de jaartelling was dit een welvarende stad. Door een onverwachte uitbarsting van de naastgelegen vulkaan Vesuvius, kwam hier abrubt een einde aan. In de nacht werd de stad verrast door een uitbarsting. De gehele stad werd bedekt onder een laag as. Pas honderden jaren later werd de stad herondekt. Archeologen groeven de oude stad steen voor steen uit. de stad gaf veel geheimen prijs hoe men in die tijd leefden. Heden ten dage ligt de vulkaan nog altijd naast de stad. Vanaf de top van de vulkaankrater hebben we een wijd uitzicht over Pompeï, de zee en de stad napels. Prachtig

Een vaak gehoord gezegte is: Napels moet je gezien hebben voordat je sterft. De stad is echter veel mooier om te bezoeken. De oude stad met de prachtige kerken en gezellige smalle straatjes, de boulevard met het uitzicht op de vulkaan Vesuvius en het kasteel aan zee. Toegegeven, wijk je iets van de toeristische straatjes, lijkt Napels een vervallen stad. Huizen vol gespoten met graffiti. Desondanks is een bezoek aan deze stad de moeite waard.

Bekijk de weergave van de reis door Nieuw Zeeland en op Fiji. In vijftien minuten komen alle hoogte punten van de reis in beeld.

Het eindpunt van onze reis is Christchurch. Deze stad is in 2010 en 2011 twee keer zwaar getroffen door aardbevingen. Nog altijd is de schade zichtbaar. Overal in het centrum zien we gesloten gebouwen omgeven met bouwhekken. Ook de kathedraal op het plein staat er nog gehavend bij. Bizar dat acht jaar na dato nog zoveel schade onhersteld is. op een terrasje bestellen we een biertje. Hier sluiten we de reis door Fiji en Nieuw Zeeland af. vanavond reizen we terug naar Auckland en morgen terug naar huis. het was een prachtige reis.

Ook de gletsjers in Nieuw Zeeland hebben te leiden onder de warme aarde. Alle gletsjers smelten langzaam. De gletsjers zijn alleen te bereiken met een helikoper. Na een tocht met de helikopter is het mogelijk om een wandeling te maken over het ijs. Een schitterende ervaring.

Op het Otago Peninsula nabij Denudin leven nog zeldzame diersoorten. Dit is de enige plek waar Albatrossen op het vaste land nesten hebben. Van de Nieuw Zeelandse zeeleeuw leven nog maar 5.000 dieren en de zeldzame geel oog pinguïn komt hier soms aan land.

Queenstown is de uitvalsbasis van vele avontuurlijk activiteiten. Wij hebben gekozen voor een combinatie van een Jetboat en een Funyak. Met een speedboat varen we eerst de Dart River op. De boot heeft maar een heel klein laagje water nodig om te kunnen varen. Hierdoor drift de boot over het wateroppervlak. Wanneer de stuurman een teken geeft, moeten we ons goed vast houden. Hij gooit het stuur om en de boot maakt een 360 turn. De hekgolf slaat over ons heen. Halverwege stappen we over in de Funyak. Een soort opblaasbare kano's. We laten op paddelend weer van de Dart river afdrijven. Halverwege varen we een spleet in de rotsen in. De boten kunnen we maar net door. Leuk

De mooiste en bekendste fjord van Nieuw Zeeland is de Milford Sound. Een boottocht door deze fjord mag niet ontbreken bij een bezoek aan het Zuidereiland. Wij hebben gekozen voor de eerste mogelijke boottocht. De ochtendmist is nog maar net opgetrokken.

Over een prachtig blauwe zee varen we met een kayak het Abel Tasman National Park in. Na drie uur varen komen we aan bij een strandje. Hier voor een picknick lunch geserveerd. Andere reizigers nemen de kano's over om terug te varen. Wij wandelen terug door het schitterende Abel Tasman park.

De Tongariro Alpine Crossing is de beroemste en mooiste dagwandeling van Nieuw Zeeland. De bijna twintig kilometer lange route loopt langs vulkaankraters en bergmeren. Bij mooi weer is de Doom vulkaan te zien. Deze vulkaan vormde het decor in de Lord of the Ring films. Helaas hadden wij op de 1.900 meter hoge top mist en harde wind. je kunt niet alles hebben.

Nieuw Zeeland ligt precies op een breuklijn. De aardplaten duwen elkaar omhoog, waardoor ooit het land Nieuw Zeeland ontstaan is. Rond de plek waar aardplaten met elkaar in botsing komen, bevinden zich vulkanen en komen aardbevingen voor. Door de vulkanische activiteiten ontstaan prachtige meren met bijzondere kleuren. Het mineraal rijke water borrelt naar de oppervlakte. Indrukwekkend

Een van de dingen die op de bucket list staat is deelnemen aan de traditionele nieuwjaarsduik. Dit jaar kwam het er eindelijk van. Gekleed met de Unox ijsmuts renden we iets na twaalf uur het zeewater van Fiji in. Een heerlijke duik in de zee. De lokale omstanders keken wel wat vreemd op van de ijsmuts.

Het jaar 2019 begon op een idilische locatie: Fiji. Als een van de eerste landen (Tonga en Kiribati lopen één uur voor) bereikt Fiji het nieuwe jaar. In korte broek en T-shirt wachten we op het strand tot de klok twaalf uur slaat. In de baai gaat bij de verschillende resorts vuurwerk de lucht in. Het is 2019. Nederland moet nog twaalf uur wachten.